Als je een nieuwe van Lil’ Ed & the Blues Imperials in je player stopt, heb je steeds zoiets van ‘Had ik die nu al niet ?’ En dan ga je even in je collectie snuffelen om er zeker van te zijn dat dat niet zo is. Een feit is dat Lil’ Ed nu niet meteen een baanbrekende vernieuwer is, ook niet wat zijn eigen oeuvre betreft. Hij werkt met templates, lijkt het wel.  En of dit nu zijn zevende of achtste album is, sinds hij in 1986 “Roughhousin’”, opnam, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Ze zijn binnen die tijdspanne van 22 jaar onderling uitwisselbaar, en de nieuwe “Full Tilt” had net zo goed de eerste kunnen zijn.

Laat dit je nu niet tegenhouden om naar de platenboer te hollen, want op dit nieuwe album staan natuurlijk ook weer veertien nieuwe nummers, waarvan niet minder dan elf van onze kleine Ed zelve. Waar blijft hij het halen ? Zelfs al zijn het templates, je moet ze kunnen blijven aankleden met lyrics en muzikale arrangementen hoe minimaal die ook lijken te zijn. En hij blijft ook een boegbeeld van de Chicagonese “houserockers”-beweging. Als je de  logische voortzetting van de illustere J.B. Hutto, zijn nonkel trouwens, en Hounddog Taylor probeert te zijn, is dat al een hele opgaaf. En in die taak scoort hij het maximum aantal punten.

Laat een hoogtepunt nu net “First I Look At the Purse” zijn, van Smokey Robinson, en destijds mijn persoonlijke hitparade ingekeild door de onnavolgbare J.Geils Band, dan wil dat nog niet zeggen dat zijn eigen nummers minder zijn. Met name, het in samenwerking met zijn Pam geschreven “Love Don’t Live Here Anymore” zijn van het betere werk op deze schijf. “Candy Sweet” werkt ook aanstekelijk  en doet je naar je meest aftandse gitaar en dito versterker grijpen om mee te sliden. En de intro van “Woman Take a Bow” heeft enig werk gekost want die zit erg on-Lil’ Ed’s in mekaar. Bravo. De verplichte ballad vinden we in James Young’s “Every Man Needs a Good Woman” en met “Take Five” van Hound Dog Taylor de afsluiter kunnen we hem een welgemeende high-five geven.

Na al die tijd heeft Lil’ Ed nog altijd diezelfde begeestering als in den beginne en zijn tubes klinken nog altijd als high explosive and very dangerous, light imflammable rock & roll. ‘Take no prisoners’-stuff.

De band =

Lil’ Ed Williams, Guitar & Vocals
Michael Garrett, Guitar & Background Vocals (Mike Garrett plays the first solo on "Love Don't Live Here Anymore" and the intro and fills on "My Baby Moves Me")
James “Pookie” Young, Bass & Background Vocals
Kelly Littleton, Drums

With

Johnny Iguana, Piano & Organ
Eddie McKinley, Tenor Sax
David Basinger, Baritone Sax